dissabte, 13 de juliol del 2013

Benedetti


Per casualitat, (d`esta manera ocorren sempre bones coses), he trobat una pàgina veneçolana dedicada a Benedetti, molt recomanable, poeta de capçalera. Ací està la pàgina
Sempre està ahí i mai falla, podria llegir qualsevol poema seu, qualsevol vers i sempre em proporcionaria la mateixa sensanció.


Lo que conoces

es tan poco

lo que conoces

de mí

lo que conoces

son mis nubes

son mis silencios

son mis gestos

lo que conoces

es la tristeza

de mi casa vista de afuera

son los postigos de mi tristeza

el llamador de mi tristeza.




Pero no sabes

nada

a lo sumo

piensas a veces

que es tan poco

lo que conozco

de ti

lo que conozco

o sea tus nubes

o tus silencios

o tus gestos

lo que conozco

es la tristeza

de tu casa vista de afuera

son los postigos

de tu tristeza

el llamador de tu tristeza.



Pero no llamas.

Pero no llamo.


Són paraules senzilles, pero que diuen tantes coses. Amb un to malenconiós però sempre amb una darrera intenció optimista, sempre reptant a l`esperança. Una inspiració per qualsevol amant de les paraules.

Te espero cuando la noche se haga día,
suspiros de esperanzas ya perdidas.
No creo que vengas,
lo sé, sé que no vendrás.

Sé que la distancia te hiere,
sé que las noches son más frías,
sé que ya no estás.

Creo saber todo de ti.
Sé que el día de pronto se te hace noche:
sé que sueñas con mi amor,
pero no lo dices,
sé que soy un idiota al esperarte,
pues sé que no vendrás.

Te espero cuando miremos al cielo de noche:
tu allá,
yo aquí,
añorando aquellos días
en los que un beso marcó la despedida,
quizás por el resto de nuestras vidas.

Es triste hablar así.
Cuando el día se me hace de noche,
y la luna oculta ese sol tan radiante,
me siento sólo, lo sé;
nunca supe de nada tanto en mi vida,
solo sé que me encuentro muy sólo,
y que no estoy allí.

Mis disculpas por sentir así,
nunca mi intención ha sido ofenderte.
Nunca soñé con quererte,
ni con sentirme así.

Mi aire se acaba como agua en el desierto,
mi vida se acorta pues no te llevo dentro.
Mi esperanza de vivir eres tu,
y no estoy allí.
¿Por qué no estoy allí?,
te preguntarás...
¿Por qué no he tomado ese bus que me llevaría a ti?
Porque el mundo que llevo aquí no me permite estar allí,
porque todas las noches me torturo pensando en ti.
¿Por qué no sólo me olvido de ti?
¿Por qué no vivo sólo así?
¿Por qué no sólo...?



Finament he acabat mirant alguns dels vídeos que hi ha a youtube amb poemes del autor



"Hagamos un trato", no se m`ocorre una altra forma més subtil de declaració d`amor.

2 comentaris:

  1. Jo en coneixia els haikus, de Benedetti. Generalment m'agraden més els poemes curts, però aquests dos que has penjat també són bons.

    ResponElimina

Passava per ací...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...